ağaç işleri

eve yılbaşı ruhu gelsin istiyorum. ağacımızı kurmak istiyorum ama minik adamım buna haytta izin vermez. evde kurcalanmadık tek köşe kalmadı zaten bir de janjanlı ağacı görse kimbilir ne hale getirir. nasıl bebekle ağacı aynı evde kurabiliyorlar ve o ağacı koruyabiliyorlar anlamıyorum. görüyor ve çok özeniyorum. biz yapsak o ağacı aşağıya indirmeden, o yıldızın tadına bakmadan hayatta rahat etmez bizinki:)

babacı dodo :(

bu küçük adam acayip babacı çıktı. aynı anda evden çıkıp aynı anda eve geliyoruz. kapıda önce içeri girip oğlumuzu kucaklamak için adeta yarış yapıyoruz ama adam sadece babasına gidiyor. ben araya girip önce alsam babasına gitmek için ağlıyor. her şeyine koşturan ben, altını değiştiren, üstünü giydiren, karnını doyuran, gece kalkan, uykusuz kalan hep ben ama sonuç olarak bir gülücüğü zor koparıyoruz beyefendiden... nedir kardeşim bu işin sırrı?

adam oluyor adam:)

artık mutfakta yalnız değilim:) ilginç emekleme stiliyle peşimden pıtır pıtır gelip, bütün gücüyle bacaklarıma tırmanıp, minik kafasını yukarı kaldırmış koca koca gözleriyle bana bakan bir hobbit ile beraberiz^^ 

nasıl büyüyor... zaman ne hızlı geçiyor... her geçen gün yeni bir şey keşfediyor ben hızına yetişemiyorum:) keşke daha fazla çizebilsem daha fazla yabilsem onunla geçirdiğimiz tatlı anılarımızı. hep diyorum kendime "yaz!" hem onun için hem bizim için harika bir arşiv olabilir ama ahhh zaman ya. su gibisin 8 aydır:)

dora ya kavuşmamız

taaaa nerelerde kalmış sevgili blogum... buralara uğramadığım zaman içinde oğlumu kucağıma aldım, hatta 6 ay kadar da büyüttüm^^ 

6ay kadar önce 08.03.2014 tarihinde saat 00.00 da ilk çığlığını duyduk dora beybisinin.

sancı, acı, gözyaşı, sevinç, çok sevinç, mutluluk, overdose mutluluk, kalabalık... bir sürü şey hatırlıyorum elbet. ama bedenimden ayrıldığı an o kadar acayip andı ki... "acayip"  bu kelime zaten oğlum ile ilgili her yaşadığım histe kullandığım kelime. başka bir kelime kullanamıyorum hiçbir duyguyla kıyaslayamıyorum. acayip işte ne bileyim... bambaşkaymış.

doğduğu gece gözümü kırpmadan onu izlemiştim. o uyumuştu mışıl mışıl... hep öyle olacağını sandım nerden bileyim fındık kadar bebenin beni zombiye çevireceğini... sonraki günlerimiz tam olarak şekildeki gibi geçti. çok zormuş dediğimi hatırlıyorum. hatta "bence bütün ikinci çocuklar yanlışlıkla olmuştur. insan bu zorluktan sonra bir daha nasıl yapar?" dediğimi de hatırlıyorum. ama o zorlukları hiç hatırlamıyorum. gerçekten unutuluyormuş ki daha 6. ayımızda unuttum. 

su gibi aktı geçti 6 ay ve ayrılık vakti geldi:( artık işe dönme vakti yani. 1 haftadır işe başladım. oğumu ananesine/ babannesine bırakıp işe geliyorum. hergün videolarını izleyerek güne başlayıp öyle de bitiriyorum. bu sürece alışamayacağım sanırım. ne zormuş böyle akşamdan akşama görebilmek kokusunu akşamdan akşama içime çekebilmek. gülüşü sürekli gözlerimin önünde:(

özlemekten 'burnumun direği sızladı' derler ya işte o direği keşfettim. gerçekten öyle bi direk varmış burnumun içinde hep sızlıyor artık. gözlerimi dolu dolu yapıyor. eve uçarak gidiyorum. burnumu boynuna yapıştırıyorum hiiç ayırmıyorum. biz geldikten en fazla 2 saat sonra uyuyor. azıcık daha uyumasın diye elimden geleni yapıyorum. uyurken sapık gibi başında onu izliyorum. bazen öpüyorum uyanmazsa bi daha bi daha öpüyorum. uzmanlar ne derse desin onunla uyumaya bayılıyorum. onunla uyanmaya da bayılıyorum. sabahın 6 buçuğunda çığlık atmayı keşfetmiş olmasına da bayılıyorum...

benim bu bayılmalarım şuan okuyan seni bayıltmadan kesiyorum bayılmayı ve iki gözüm kavuşacağımız saatin yaklaşmasında işime gömülmeye gidiyorum. 

8 ayı devirdik!

büyüyoruz büyüyoruz hiçbir yerlere sığamıyoruz artık. tabletime yaklaşmam gerekiyor çalışırken ama beybi izin vermiyor uzaktan çizince de kolum ağrıyor. komik komik haller içindeyim. son ayda iyice penguen gibi hissetmeye başladım kendimi. sabahları yataktan kalkış sahnelerimle eğleniyorum en çok^^

en sevdiğim günler kontrol günleri:) içimdeki tipi görmek kadar hiçbir şey mutlu etmiyor beni. son gördüğümüzde bize güldü hatta. çok ciddiyim :D böyle kocaman güldü hem de 

şimdiye kadar herşey yolunda gitti çok şükür ki^^ bir sıkıntı problem olmadı çok yemek dışında. her kontrolde korkarak çıktım tartıya her seferinde de doktordan azar yidik^^

başlarda doğurmaktan falan hiç korkmadım hiç kafama takmadım. ne var yahu doğurmak için programlanmışız modunda gezdim. ancaaaaak iş yaklaştıkça hafif tırs tırs oldum. her gece uykularım bölünüp "nası doğurucam lan ben" ile başlayarak dünya kadar olumsuz şey düşünüp kendi kendimi stresten öldürebiliyorum. doğum şekli ile ilgili doğal doğumdan yanayım aslında eğer başarabilirem de normal düşünüyorum ama öyle orada burada şurada gördüğüm dinlediğim bazı anne adayları gibi fanatik normal doğumcu da değilim. işleri akışına bırakmayı düşünüyorum. ben elimden geleni yaparım ama doktorum sezeryanlık bir durum olduğunu düşünürse de dünyam yıkılmaz. sağlıklı bir şekilde aramıza gelsin de yavrucuğum <3 p="">

gün içinde de gece de kıpır kıpırız. ne zaman uyuyor bu çocuk hiçbi fikrim yok^^

çocuk çocuk diyorum aslında en başından beri bir adı var tabi:) ismi DORA olacak oğlumun. (burada "dora kız ismi yeaa" diyen varsa bi daha benle konuşmasın) Dora türkçede dağ doruğu anlamındadır ve erkek ismi olarak kullanılır. evet kaşif dora çizgi filminden haberim var. ispanyolcada dora kız ismiyse bu benim suçum mu yani:( tabi o çizgi film bizim buralarda yayınlanmaya başladıktan sonra kız çocuklarına da verilen bir isim olmaya başladı. unisex bir isim diyebiliriz artık. göksu diye erkekler de var hem napalım:) birazcık esnek olun dostum tutturmayın kız ismi kız ismi diye.

hem herkese isim beğendirmek de ne zormuş arkadaş. hekes bişiy söylüyor elbette ama ben başka bir isim benimseyemedim hiç. 

bir sonraki postta kucakta olursun belki doracık^^

2014 takvimi isteyeeen!

geçen sene yaptığım takvim oldukça ilgi gördü. bu sene de isteyen çok olunca bana da yapmak düştü.

biraz geç olsa da 2014 takviminiz hazır. isteyen takvimi indirip çıktısını alıp çizgilerden kesip kendi takvimini oluşturabilir. 

harika günler dilerim^^