bazen öyle bunalıyorum öyle bunalıyorum ki böyle çığlıklar atarak koşarak kaçmak istiyorum burdan. (niye çığlıklar atarak bilmiyorum ama)
aslında işimi çok seviyorum öyle böyle değil çok fazla seviyorum ama... puff neyse zaten bu geyiği daha önce de yapmıştım. yine delirdim kendi kendime... bişiyler yapmam lazım hep aynı şeylerden çoğh sıkıldım olum. her gün işe gelmekten... şu masada oturmaktan... sabahın köründe kalkmaktan...
uff yarın iş var diyip akşamları erken bitirmekten... zayıflamaya çalışmaktan... arkadaşlarıma vakit ayıramamaktan... sürekli sızlanıp durmaktan... ondan bundan...
neyse öyle işte...
bak bi de bu var!
ne datlı di mi?
(bak zaten depresyon başlangıcı gibiyim beğenmediysen de beğenmiş gibi yap! üzme garibi)
sanki zibilyon tane işim yokmuş gibi bi de kolaj yapıyorum bu ara böyle kendi kendime
...
yok arada güzel şeyler de var ama o sonra
yeni projeler var bakalım^^
neyse ben şimdi dışımdan sakin görünüp içimden çığlıklar attığım masamdaki rutinime geri dönüyorum
sıkılmalarımla bunalttığım sayın okuyucum